<  ˆ  >
Anne is zevenentwintig jaar. Anne is een 'mongooltje'.     Anne is een buitenbeentje. Tegenwoordig probeert           men voorzichtig kinderen met het syndroom                 van Down te integreren met niet-                   gehandicapte kinderen op een gewone                      basisschool. Anne maakte dit twintig jaar geleden al mee. Het kostte Anne's moeder veel moeite om tegen de stroom op te roeien. "Van de imbecielenschool hebben we haar weggehaald. Vanaf dat moment wilden we niet meer op de 'vaklieden' steunen, dus moesten we zelf iets bedenken." Anne ging naar een gewone kleuter- en lagere school. Ze leerde lezen, schrijven, rekenen, speelde tikkertje op het schoolplein en had een hartsvriendin, Matty. "Ik deelde geheimen met Anne. Spulletjes verstoppen onder bomen. Allemaal van dat soort dingen. Echt lachen." Op vijftienjarige leeftijd verhuisde Anne met haar moeder naar Frankrijk. Nu is ze volwassen, heeft een vriend en ze werkt en woont tamelijk zelfstandig in een gezinsvervangend tehuis. Anne is zelf aan het woord in de film. Ze praat Nederlands en Frans.		De film is geen registratie; er spreekt ervarng en betrokkenheid uit. Daardoor kijk je ineens op een 'andere' manier naar mongolen. Een stimulans voor ouders, verzorgers en studenten om creatief te blijven en steeds naar nieuwe mogelijkheden te zoeken. Neeltje Baaij, HBO-docente De Horst, Driebergen Er zijn twee belangrijke punten in deze film: Kinderen met het Down-syndroom hebben veel ontwikkelingsmogelijkheden, die heel goed binnen gewone kaders, de basisschool, het gezin, tot ontplooiing kunnen worden gebracht. Het is ook goed voor hun ontwikkeling om reele eisen aan ze te stellen. Prof. A. van Gennep, Universiteit van Amsterdam "De film laat zien dat er blijvend perspectief zit in de ontwikkeling von mensen met een Down-syndroom. Dot ontzenuwt de standaard- modellen die uitgaan van een plafond." Eep Talstra, voorzitter van de Vereniging voor een gelntegreerde opvoeding van Mongoloïde kinderen (VIM)